"Randka ze śmiercią"

Kiedy przeszły do jej gabinetu, Eve wyświetliła na ekranie zdjęcie Stephanie Finch - i w ostatniej chwili stłumiła okrzyk przerażenia, gdy Trina ujęła jej twarz w dłonie o długich na trzy centymetry, szafirowych paznokciach.
- Hm ... Wiesz, barwienie ust nie jest w tym stanie przestępstwem. Powinnaś spróbować.
- Byłam trochę zajęta.
- Zawsze jesteś trochę zajęta, Nie używasz żelu pod oczy, który ci ostatnio dałam. Nie możesz dwa razy dziennie znaleźć na to wolnej minuty? Chcesz mieć zmarszczki i wory pod oczami? Masz najseksowniejszego faceta na planecie i poza nią i chcesz, żeby patrzył na twoje zmarszczki? Co zrobisz, kiedy rzuci cię dla babki, która dba o swoją twarz?
- Zabiję go.
Trina uśmiechnęła się szeroko, migotając przy tym maleńkim szafirem umocowanym w kącie oka.
- Łatwiej używać żelu.

Roarke westchnął cicho. Zupełnie zapomniał, z kim rozmawia. - Wyjdź czasami z laboratorium, Stiles.
- Po co? Tam są ludzie. Nic tak nie psuje mi humoru jak ludzie.

- Wypij to - rozkazał.
- Nie.
- Nie chciałbym ci narobić kolejnych siniaków, ale jeśli będę musiał...
Eve przymrużyła oczy. Oboje wiedzieli, że Roarke z przyjemnością użyje brutalnej siły.
- Niczego nie potrzebuję. A ty próbujesz mnie tylko uzależnić od jakichś świństw.
- Kochanie, jesteś szalenie miła. - Działając z zaskoczenia, pochwycił jej ucho pomiędzy kciuk i palec wskazujący. Wystarczył jeden wprawny ruch jego dłoni, by otworzyła usta. Wsunął do nich tabletkę.
- Faza pierwsza.
Zamachnęła się na niego, ale ponieważ krztusiła się jednocześnie tabletką, nie mogła trafić. Zanim cofnęła rękę, Roarke pochwycił ją za włosy, odciągnął jej głowę do tyłu i wlał do ganiła podejrzany płyn.
Musiała przełknąć co najmniej dwukrotnie, nim odepchnęła go od siebie.
- Zabiję cię.
- Wszystko. - Nie zważając na jej protesty, przycisnął ją do łóżka i zmusił do wypicia całej zawartości szklanki. - Faza druga.
- Nie żyjesz, Roarke. - Otarła wierzchem dłoni brodę, na którą pociekło kilka kropel płynu. - Nie wiesz o tym, ale już przestałeś oddychać. Jesteś chodzącym trupem.
- Nie musiałbym tego robić, gdybyś choć trochę o siebie dbała.
- A kiedy zrozumiesz wreszcie, że jesteś martwy, i upadniesz na podłogę ...
- Czujesz się już lepiej?
- I kiedy będziesz tam leżał, ja przejdę nad twoim zimnym, nieżywym ciałem i otworzę drzwi do tego magazynu, który nazywasz apteczką. I spalę go.
Roarke uniósł lekko brwi.
- Po co się tak denerwować. Tak, lepiej - uznał, kiwając głową. - Ale to kamienne spojrzenie byłoby znacznie bardziej skuteczne, gdybyś nie miała podkrążonych oczu.
- Nienawidzę cię.
- Wiem. - Pochylił się, by ją ucałować. - Ja też cię nienawidzę.
Mam ochotę na jajecznicę. Weź szybko prysznic, a potem opowiesz mi o wszystkim przy śniadaniu.
- Nie rozmawiam z tobą.
- Naprawdę? - Uśmiechnął się szeroko. - Taka ograna babska sztuczka.
Odwrócił się i ruszył do drzwi. I nie był wcale zaskoczony, kiedy Eve wylądowała na jego plecach.
- No, teraz już lepiej - wykrztusił, gdy zacisnęła zgięte ramię na jego szyi.
- Uważaj, kogo nazywasz babą, asie.

Wezwała Peabody, a asystentka weszła do sklepu dokładnie w chwili, gdy Eve kupowała jakiś baton.
- To bardzo dziecinny lunch - oświadczyła Peabody, spoglądając łakomie na baton. - Czy ta sałatka warzywna jest świeża?
- Co masz dla mnie?
- Wielką pustą dziurę w miejscu, gdzie kiedyś był żołądek - odparła Peabody i zamówiła porcję sałatki na wynos.
- Próbuję tej nowej diety, wiesz, na śniadanie tylko białko z jaja gotowanego na twardo, potem ...
- Peabody. - Widząc udręczone spojrzenie asystentki, Eve rozpakowała baton, ugryzła go powoli, ze smakiem. - Czyżbyś wzięła mnie za kogoś, kto interesuje się dietami?
- To naprawdę podłe. Masz podły charakter, bo zamiast naturalnych substancji jesz przetworzony cukier i... to karmel?
- No pewnie. - Eve zlizała z palca lśniącą nitkę karmelu.
Szkliste oczy Peabody śledziły każdy jej ruch.

Niby nie moja sprawa, ale właśnie przeczytałam "Randkę..." i stwierdzam, że to nie są cytaty z tego tomu.
Akcja "Randki ze śmiercią" ma miejsce w okresie Świąt Bożego Narodzenia, kiedy to facet, przebrany za Mikołaja napada na samotnie mieszkające osoby. Żadną z jego ofiar, bądź osób, występujących w tej książce nie była Stephanie Finch Exclamation

Naprawdę?

Nie pamiętam, słowo daję. Sprawdzę to w najbliższym czasie i poprawię, jakby co Smile

<i>– Tak, wiem. Rozmawiałysmy o tym. - Eve przygladała sie pracy Roarke'a
krytycznym wzrokiem. Czy on wie, jak to sie robi? - Gdyby Piper i Rudy mnie nie
widzieli, sama podjełabym sie tego zadania.
Roarke uniósł brew, kiedy umocował pierwszy sznur, po czym siegnał po nastepny.
- Miałbym pewne obiekcje, gdyby moja żona zaczeła umawiac sie na randki z
obcymi meczyznami.
Podeszła do tacy i wzieła nastepna kanapke.
– Nie poszłabym do łóżka z zadnym z nich, chyba że... wymagałaby tego sytuacja. -
Usmiechneła sie. - Ale przez cały czas myślałabym o tobie.
– A ja uciałbym facetowi jaja i przyniósł ci w prezencie.
Eve zachłysneła sie szampanem.
– Jezu, Roarke, ja tylko żartowałam.
– Mhm. Ja też, kochanie... </i>

Lawenda - Twoje cytaty pochodzą z "Wróg w płatkach róż" Smile

[i] Zajrzała najpierw do swojego biura. McNab spał w jej fotelu z Galahadem na głowie, który wyglądał niczym wielkie nauszniki. Obaj chrapali. Kiedy do nich podeszła, kot otworzył jedno oko, obrzucił ją znudzonym spojrzeniem i miauknął.
- McNab.
Nie otrzymawszy odpowiedzi, wzniosła oczy do sufitu i trąciła McNaba w ramię. Zachrapał i odwrócił głowę. Ten ruch spowodował, że Galahad zjechał niżej i zemścił się, wbijając mu pazury w skórę.
- Nie drap, kochanie.
- Chryste! - Eve mocniej szturchnęła go w ramię. - Żadnych erotycznych snów
w moim fotelu.
- Hmm? Daj spokój, kotku. - Otworzył zaspane oczy i spojrzał na Eve. - Dallas? Co? Gdzie? - Sięgnął do ramienia, czując jakiś ciężar i zacisnął dłoń na kocim łbie. - Kto?
- Zapomniałeś jeszcze dodać „dlaczego?” Ale mnie o to nie pytaj. Weź się w garść.
- Już. O rany! - Odwrócił głowę i znalazł się twarzą w twarz z Galahadem. - To pani kot?
- Mieszka tu. Obudziłeś się na tyle, by zdać mi raport?
- Jasne. - usiadł i przesunął językiem po zębach. - Kawy. Błagam.
Sama oddawała się temu nałogowi, poszła więc wspaniałomyślnie do kuchni
i zaprogramowała podwójną porcję czarnej, mocnej kawy. Kiedy wróciła, kot siedział na kolanach McNaba, wygniatał mu uda i sprawdzał, czy człowiek ośmieli się zaprotestować. McNab pochwycił w dłonie kubek z kawą i wypił połowę zawartości.
- Uff... Śniło mi się, że jestem na jakiejś planecie i robię TO z niewiarygodnie zbudowanym mutantem, który ma futro zamiast skóry. - Popatrzył na Galahada i uśmiechnął się. - Jezu!
[/i]

Słowo daję - myślałam że umrę ze śmiechu, kiedy przeczytałam ten cytat Razz

Chyba muszę sobie odświeżyć tę część, kompletnie nie pamiętam tego cytatu... Co ma swoje dobre strony, bo się ubawiłam, czytając Smile