5.Czarna ceremonia (Ceremony in Death)

Trzeba przyznać, że bardzo rzadko zdarzają się u Eve takie chwile załamania. Jeśli już to musi być ważny powód.

Zważywszy, że dla Eve odznaka oznaczała tożsamość, to nic dziwnego. To tak jakby odciąć jej rękę, albo coś. Odznaka była jedynym sensem jej życia, określała ją, dopóki nie pojawił się przy niej Roarke. Dlatego tak wiele znaczyło, gdy w którejś rozmowie z Whitneym oświadczyła, że jeśli ma wybierać między pracą a małżeństwem, to wybierze swoje małżeństwo.

Wydaje mi się, że sama się zdziwiła, gdy uświadomiła sobie, że kocha go tak bardzo, że mogłaby dla niego zrezygnować z odznaki.

Prawie przez całą serię Eve toczy wewnętrzną walkę ze sobą. Szczególnie na początku. Później zaczyna rozumiem o co tak naprawdę chodzi w miłości i małżeństwie.

Chyba wydaje się jej, że nie zasługuje na niego.

Są rzeczywiście takie chwile w książce, że odnoszę wrażenie, że tak właśnie jest. Ale z każdą chwilą wierzy coraz bardziej w tę miłość.

No godzi się z nią i cieszy się z niej. Very Happy

I owszem. Widać wyraźną różnice pomiędzy pierwszymi powieściami, gdy ich małżeństwo jest w fazie początkowej, wtedy Eve dopiero uczy się małżeństwa, zaufania, tego, że już nie musi liczyć wyłącznie na siebie. Nawet tego, że ta druga osoba zawsze jest obok, żeby wesprzeć, gotowa się poświęcić dla niej. Czasem ją to jeszcze denerwuje, zawsze zdumiewa, ale tak gdzieś od połowy cyklu zaczyna się do tego przyzwyczajać czy raczej oswajać wreszcie z tą myślą ^^' I ciągle ma wrażenie, ze Roarke jest najprawdziwszym cudem w jej życiu.
Nawiasem, wcale jej się nie dziwię! Very Happy

No, bo jest. Very Happy

Odmienia jej życie. Pomaga jej, a przy tym pilnuje, żeby się nie wykończyła.

Tworzą idealną parę, są do siebie niezwykle podobni a ich charaktery sprawiają, że współpracując, czy też kłócąc się stanowią przykład, w wysokim stopniu, łatwopalnej i wybuchowej mieszanki...
Trochę szkoda, że kwestia rodzicielstwa budzi w obojgu skrajne przerażenie, ale sądzę, że z tego "wyrosną". Mogłabym jeszcze dodać, "gdy nacieszą sie już sobą", lecz ten tok myślenia w przypadku Eve i Roarke'a mijałby sie z prawdą - to po prostu jedna z tych par, które będą cieszyć się sobą do końca.

Ta część była dla mnie dość zaskakująca. Twardo stąpająca po ziemi porucznik Dallas musi się zmierzyć z wierzeniami, pojęciem magii.
Bardzo spodobała mi się postać Jamiego - bystry, inteligentny, odważny chłopak. Zaimponował mi tym włamaniem się na posiadłość Roarke'a, a później tym jak załatwił Albana.

Z tego co pamiętam to Jamie pojawił się w WIRUS ŚMIERCI, ale mogę się mylić.

:d